W kierunku ponadregionalnego mocarstwa. Zagraniczne instalacje wojskowe Marynarki Wojennej Republiki Indii

Abstrakt

W okresie zimnej wojny posiadanie baz wojskowych poza granicami było jednym z oznak mocarstwowości państwa, bądź też pretendowania przez nie do roli przynajmniej regionalnej potęgi. Instalacje wojskowe na granicą były z jednej strony soczewką, w której koncentrowały się najważniejsze trendy światowej polityki z drugiej zaś niezwykle dokładnie odbijającym je zwierciadłem, w na swój sposób także fenomenem uwiarygadniającym bądź falsyfikującym międzynarodowe prognozy. W latach dziewięćdziesiątych poprzedniego wieku, na fali euforii wywołanej zwycięstwem Zachodu w rywalizacji z blokiem komunistycznym wzniosła się, wykreowana przez zdolnego publicystę strojącego się w szaty proroka geopolityki, ułuda „końca historii”. Stan ów oznaczać miał stan globalnego pokoju, zbudowanego na fundamencie wolnego rynku w płaszczyźnie ekonomicznej i liberalnej demokracji modelu euroatlantyckiego w sferze politycznej. Gdy tak zdefiniowany „raj” zdawał się znajdować zaledwie o krok odrzucono, jako zbyteczną, anachroniczną i obciążającą, dużą część zimnowojennego szafarzu, w tym przywiązanie do idei posiadania w różnych miejscach globu punktów militarnego zaczepienia tudzież projekcji siły. Błędu tego nie popełniły Indie. Państwo to sukcesywnie rozbudowuje sieć swoich instalacji wojskowych poza granicami. Służbą wiodącą w tej materii jest marynarka wojenna. W artykule omówiono indyjskie bazy i placówki morskie poza granicami. Autor skoncentrował się na ich genezie i bieżącym znaczeniu, sygnalizując jednocześnie ich wpływ na regionalną równowagę sił.